چکیده

انقلاب اسلامی ایران كه با اهداف و آموزه هایی در راستای ایجاد وحدت و همگرایی میان كشورهای اسلامی به پیروزی رسید و در سیاست خارجی خود، همواره از همگرایی ملل مسلمان حمایت كرده است، با توجه به دارا بودن جاذبه های ایدئولوژیك وهویت بخشی همچون حمایت از ملل محروم و مستضعف ،حمایت از نهضتهای دینی و جنبشهای اسلامی و داشتن آموزه وحدت گرایی و اتحاد امت اسلامی ونیز با عنایت به تسری و گسترش ارزشهای اسلامی و انسانی به كشورهای تحت ستم و ملل مسلمان، توانسته است در مساله همگرایی كشورهای مسلمان فرصتهای زیادی ایجاد نمایدو در این راستا اقداماتی همجون تاسیس نهادهایی نظیر مركز جهانی علوم اسلامی(جامعه المصطفی العالمیه) و مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی جهت تربیت نیروهای متخصص اسلامی و نزدیك ساختن دیدگاههای نخبگان فكری و سیاسی جهان اسلام انجام داده است كه دارای دستاوردهای مثبتی بوده است. اما در سطح سیاسی و دولتها با موانع و محدودیت هایی مواجه بوده است ، چرا كه انقلاب اسلامی وقتی به پیروزی رسید با توجه به ناعادلانه دانستن ساختار نظام بین الملل ، خواستار تحول در آن و شكل گیری نظام عادلانه جهانی بر مبنای منافع تمام كشورهای جهان و شكل گیری نظم نوین منطقه ای بدون حضور ابرقدرتهای جهانی گردید. بنابراین از طرفی با واكنش قدرتهای بزرگ(آمریكا و شوروی) مواجه شد و آنها یكسری اقداماتی را برای مقابله و تضعیف انقلاب اسلامی ایران انجام دادند، و از سوی دیگر با توجه به تاكید انقلاب اسلامی بر نقش مردم ، و با عنایت به اینكه اكثریت دولتهای اسلامی غیر مردمی و وابسته به قدرتهای خارجی بودند، این دولتها نیز در مقابل انقلاب ایران جبهه گیری كرده و واكنشهایی از خود نشان دادند كه از جمله آنها ایجاد تفرقه میان ملتهای اسلامی و جداسازی آنها از انقلاب اسلامی با ایجاد اختلاف میان شیعه و سنی و تشدید تضاد عرب و عجم بود و در شكل گیری نظم نوین منطقه ای تلاش نمودند از طریق ایجاد شورای همكاری خلیج فارس، نقش ایران اسلامی را محدود سازند.

دانش آموخته

• محرم حقی

استاد راهنما

• محمد ستوده آرانی

  دانشیار گروه مطالعات سیاسی دانشگاه باقرالعلوم علیه السلام معاون آموزش و فرهنگی دانشگاه باقرالعلوم علیه السلام

استاد مشاور

• مصطفی ملکوتیان