چکیده

دستیابی به حقیقت غایی و به تبع معنویت راستین از طریق شهود و تجویز آن به عنوان اساسی ترین طریق نائل شدن به آن، دو مدعی دارد که یکی اساسا نسبت به چراغ بودن دین در این مسیر ساکت بوده و حتی آن را انکار می‌کند و دیگری شهود حقیقی را همان شهود تأیید شده از طرف دین اسلام و به تبع عقل سلیم می‌داند، یکی نه به عنوان داعیه دار معنویتی جدید اما در حقیقت با چنین رویکردی مخاطبان زیادی را جذب تألیفات خود کرده و دیگری از مشهورترین عارفان و عالمان دین و دارای جامعترین مکتب فلسفی اسلام است. آیا این دوگانگی صوریست و یا حقیقی؟ در صورت حقیقی بودن، دین اسلام و صدرالمتالهین، رئیس فلاسفه الهی، چه ارزیابی نسبت به طرف دیگر خواهد داشت؟ این تحقیق با روش بنیادین و توصیفی شهود را ازمنظر هر دو طرف بررسی کرده که اگر بتوان از تضادهای درون بحثی که سبب اشکالات بنایی شده و نتایجی از این دست که چه بسا معرفت شهودی در مرتبه‌ای از ذهن تحقق یافته و ذهنی بودن منافاتی با شهودی بودن ندارد، صرف نظر کرد آنگاه این دو گانگی نسبت به اصل معرفت شهودی صوری اما نسبت به طریقیت آن حقیقی خواهد بود چرا که هر معرفتی که حقیقتا شهودی باشد ملازما راه رسیدن به معنویت حقیقی نیست، معنویتی که برای رسیدن به آن نمی‌توان خالق معنویت و فرامین او را نادیده گرفت و باید تأیید معیارهایی همچون عقل و وحی را که برای تمییز حق از باطل برای انسان گذارده را همراه خود داشته باشد.

دانش آموخته

• محمدامین خضرلو

استاد راهنما

• حسن عبدی

  دانشیار گروه فلسفه و کلام دانشگاه باقرالعلوم علیه السلام

استاد مشاور

• محمدتقی یوسفی

  دانشیار گروه فلسفه و کلام دانشگاه باقرالعلوم علیه السلام