چکیده

این پژوهش به دنبال آن است که سیر گسترش تشیع در ری را از ابتدا تا پایان آل بویه مورد بررسی قرار دهد. فرضیه‌ای که جهت پاسخ به این پرسش مطرح شده عنوان می‌دارد تشیع به صورت تدریجی به ری وارد شده و فضای سیاسی، اجتماعی شهر ری نیز در این روند مؤثر بوده است. در این رساله از نظریه ساختار – کارگزار استفاده شده که بر اساس آن ساختارهای اجتماعی و کارگزاران با یکدیگر در کنش و واکنشی متقابل هستند و بر یکدیگر تأثیر گذارده و از هم تأثیر می‌پذیرند و یک رابطۀ پویا بین آنها برقرار است در فصول مختلف این رساله تلاش شده است تا مطالب در قالب نظریه مطرح شده ارائه شود. – شهر ری از کهن‌ترین شهرهای ایران است که در دوران تاریخی خود نام‌های متعددی گرفته و از زمان باستان تاکنون شهرت و عظمت خاصی در بین شهرهای ایران داشته است، گروش مردم ری به اسلام و تشیع به صورت تدریجی بوده و تشیع ری از آغاز تا روی کارآمدن آل بویه سه مرحلۀ مواجهه با تشیع در زمان امویان و آشنایی با تشیع در عصر عباسی از طریق ارتباط با امامان شیعه و مخصوصاً ورود حضرت عبدالعظیم به این شهر و نفوذ تشیع در ری که در عصر حاکمیت مادرانی در ری صورت گرفته است، را پشت سر گذاشته است و اوج گسترش تشیع در شهر ری می‌توان در عصر آل بویه دانست که امرای بویهی به احیای شعائر شیعه در ایران و ری پرداخته و علما و وزرای شیعی این شهر و امام زادگانی که به دلیل فضای باز شیعی به این منطقه وارد شدند به این گسترش کمک زیادی کردند.

دانش آموخته

• فاطمه اسماعیلی کوپایی

استاد راهنما

• سید حسین فلاح زاده

  دانشیار گروه تاریخ و تمدن دانشگاه باقرالعلوم علیه السلام

استاد مشاور

• حسین ایزدی

  عضو هیات علمی گروه تاریخ دانشگاه باقرالعلوم علیه السلام