چکیده

مدلول واژه‌های اخلاقی، همچون خوبی و بدی یا حسن و قبح چیست؟ آیا ارزشهای اخلاقی، اوصاف خارجی افعال انسان است؟ آیا افعال انسان، فی نفسه، واجد ارزشهای اخلاقی است یا خوبی و بدی افعال، تابع اوضاع و احوال است؟ آیا انسان قوای شناختی‌ای در اختیار دارد که بتواند این ارزشها را بدون هدایت دیگری بشناسد؟ این دست پرسشها پرسشهای فرا- اخلاقی خوانده شده، در سه حوزه اصلی جان می‌گیرد: معناشناسی، معرفت‌شناسی و وجودشناسی. ما در این مقاله، در سه بخش اصلی، پاسخهای خواجه نصیرالدین طوسی را به این پرسشها مرور می‌کنیم: معناشناسی، معرفت‌شناسی و وجودشناسی. خواجه نصیر الدین طوسی، برای واژگان حسن و قبح سه معنا ذکر کرده است، و قوه عقل را مدرک قضایای اخلاقی دانسته است. در حوزه وجودشناسی اخلاق، گویا طوسی، یک قراردادگرا یا توافق‌گرای اخلاقی و در نتیجه یک ناواقع‌گراست. نسبی‌گرایی اخلاقی، از لوازم توافق‌گرایی است. ما آرائ طوسی را گاه با آراء شیخ محمد رضا مظفر، در کتاب درسی اصول الفقه، مقایسه می‌کنیم، تا پیوستگی آراء نمیه اول قرن هفتم و نیمه دوم قرن چهاردهم را نشان دهیم. علاوه بر این، آراء مناقشه‌انگیز این دو بزرگ مرد را نیز ارزیابی خواهیم کرد.

فایل مقاله :

• مرور-و-ارزیابی-آراء-فرا-اخلاقی-خواجه-نصیر-الدین-طوسی-در-مقایسه-با-یک-اثر-اصولی-متاخر.pdf

دانش آموخته

• سید احمد غفاری قره باغ

  عضو هیات علمی موسسه فلسفه و حکمت ایران