چکیده

در این مقاله سیر معنوی و اخلاقی سالک راه حق و طی منازل و سیر عاشقانه او که در پی تجلیات جمالی حضرت حق و بهره مندی دل و جان از شمیم جلوههای بی مثال آن یگانه معشوق است و چه بسا جلوه گری های نورانی او را مشاهده و مشام جان را به عطر و بوی معبود، معطر و ضمیر و دل را بدان مشعشع می نماید، را با توجه بر شرح و تفسیر برخی از غزل هایعارفانهی حافظ بررسی می کنیم. حافظ در بیان عشق سالک در میان دیر و مغان و میخانه و بت خانه و مسجد و خرابات و از میان می و نار و نور و مغ و مطرب، چشم چران جمال یار بوده و با حال سوز دل، اشک روان، ناله شب، آه سحر و ضجه از درد فراق، در پی سرکشیدن جرعه ای از محبت ناب و خالص او بوده است. بعضی از غزل های او ماننددر دیر مغان نور خدا میبینم ,دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند حاکی از آن است که او نیز جرعه نوش وصال یار بوده است. این مقاله با مشارکت افضل بلوکی و محمدعلی مصلح نژاد نوشته شده و در اولین کنفرانس بین المللی توسعه و ترویج علوم انسانی در جامعه، تهران، انجمن توسعه و ترویج علوم و فنون بنیادین، ارائه شده است.

دانش آموخته

• رضوانه نجفی سواد رودباری

  استادیار گروه معارف اسلامی دانشگاه سیستان و بلوچستان