چکیده

آموزه «مهدویت» از برجسته‌‌ترین اندیشه‌‌هایی است که در نگرش ایجابی و سلبی فرقه‌های اسلامی جای گرفته است. پس از غیبت صغرا، فقدان امام حاضر و طرح سوال‌‌های تردید برانگیز درباره امام غایب و انگاره‌‌های نوپدید علیه نظرگاه امامیه؛ سبب شد که اندیشمندان امامی، نظیر شیخ طوسی در صدد پاسخ‌‌گویی به شبهات برآیند. تحقیق فراپیش با روش توصیفی- تحلیلی، شیوه شیخ طوسی را در پاسخ به شبهات مهدویت در کتاب «الغیبه»، بررسی کرده است. واکاوی روش شیخ، افزون بر ارائه الگوهای متناسب با عصر حاضر در عرصه پاسخ به شبهات مهدویت؛ به فراهم کردن زمینه‌‌های جدید در تعمیق پژوهش‌‌های مهدوی کمک می‌‌کند. بر اساس یافته‌‌های پژوهش، رویکرد شیخ طوسی در پاسخ‌‌گویی به شبهات فرقه‌‌های مختلف، علاوه بر کاربست روایات؛ از اجماع، دلایل عقلی، دانش رجال و درایه و اصول بهره گرفته است. در شبهات مفروض نیز افزون بر دلایل عقلی، از تاریخ و آیات قرآن و روایات استفاده کرده است.

فایل مقاله :

• روش-شناسی-کلامی-شیخ-طوسی-در-پاسخ-به-شبهات-مهدویت،-با-تاکید-بر-کتاب-الغیبه.pdf

دانش آموخته

• اکبر روستایی