چکیده

نویسندگان:علی شیرخانی / داود سبزی انقلاب ها عموماً محصول ائتلاف نيروهاي سياسي يا عقيدتي گوناگون هستند كه بر سر ضديت با رژيم موجود، به اتفاق نظر رسيده اند. در ايران نيز نيروهاي سياسي گوناگوني با ايدئولوژي هاي متفاوت به مخالفت با رژيم پهلوي پرداختند و به ائتلاف دست زدند. در اين ميان رهبري امام خميني(ره) عامل اصلي پيوند دهنده اين ائتلاف بود. براين مبنا پرسش اين تحقيق، چگونگي شكل گيري ائتلاف انقلابي نيروها و جريان هاي سياسي غير معتقد به اسلام گرايي سياسي با اسلام گرايان به رهبري امام خميني(ره) در انقلاب اسلامي ايران و فروپاشي آن است. روش تحقيق ما در اين مقاله، مطالعه ي موردي و تكنيك تحليل ما، رديابي فرايند و واحد تحليل نيروهاي سياسي مي باشد. يافته هاي تحقيق بيانگر آن است كه گروه هاي مورد بررسي لاجرم ضرورت پيوستن و همراه شدن با موج گسترده ي نيروهاي اسلام گرا به رهبري امام خميني(ره) را احساس كردند، اين نيروها به تدريج از نخستين روزهاي پس از پيروزي و در جريان نهادسازي انقلاب، يكي پس از ديگري با جريان كلي اسلام گرايان به تعارض و اختلاف رسيدند و نهايتاً از ائتلاف حذف شدند.

استاد

• علی شیرخانی

  عضو هیات علمی گروه علوم سیاسی دانشگاه آزاد قم