چکیده

ملاصدرا ضمن آنکه از عرفان نظری تأثیر گرفته است، بر اساس اصول و مبانی تأسیسی خود، اصطلاحات عرفان نظری را به معنا و مفهوم خاص خود به‌کار می‌برد. روشن کردن حدود و گستره معنایی اصطلاحات عرفانی در حکمت متعالیه باعث روشن‌ شدن مقصود ملاصدرا و جلوگیری از خطای اشتراک لفظ می‌شود. یکی از اصطلاحات عرفانی که در آثار ملاصدرا دیده می‌شود، احدیت است. احدیت در نظر اکثر محققان عرفان نظری، تعین و تجلی ذات حق‌تعالی در صقع ربوبی است. با بررسی آثار ملاصدرا مشخص می‌شود که او همچون عرفا ذات حق‌تعالی را وجود به اطلاق مقسمی می‌داند. اما بر خلاف اکثر عرفا، احدیت را به‌‍ عنوان تجلی ذات در نظر نمی‌گیرد. بلکه آن را لحاظی اندماجی در ذات می‌داند نه تعینی خارج از ذات. یکسان دانستن احدیت و ذات موجب آن شده است که وی ذات غیب الغیوبی با اطلاق مقسمی را حقیقت وجود به شرط لا معرفی ‌کند. وی «به شرط لا» را به‌گونه‌ای توضیح می‌دهد که با اطلاق مقسمی حق قابل جمع باشد و تعارض اولیه‌ای که میان «به شرط لا» و اطلاق مقسمی وجود دارد مرتفع گردد.

فایل مقاله :

• بررسی-مقام-احدیت-در-عرفان-نظری-از-منظر-ملاصدرا.pdf

دانش آموخته

• حسام الدین شریفی