چکیده

این مقاله با مشارکت اصغر منتظر القائم و مصطفی پیرمرادیان نوشته شده است. همزمان با قدرت یابی سلجوقیان در ایران (۴۲۹-۵۵۲ ق) اختلافات و تنش های مذهبی میان مسلمانان رشد یافت. در این دوران، برخی از متفکران گام هایی مؤثر برای از میان برداشتن باورهای کلامی تفرقه افکنانه و جای گزین کردن آن با اندیشه های هم گرایانه و کنش های مصلحانه برداشتند. عبدالجلیل قزوینی رازی (د.۶۰۶ق) یکی از عالمان شیعی است که در این دوره به موضوع هم گرایی مذهبی پرداخت. مقاله پیش رو بر اساس منابع کتابخانه ای و با روش وصفی تحلیلی بر آن است که بینش و کنش هم گرایانه عبدالجلیل قزوینی رازی را بکاود. یافته های این پژوهش نشان دهنده آن است که مهم ترین اقدامات او در این زمینه، تبیین باورهای مشترک دینی، مناظرات و گفت وگوهای آزاد علمی، نقد باورهای افراطی گروه هایی مانند مرجئه و جبریه و پاسخ گویی به شبهه ها و اتهامات کلامی و فقهی علیه شیعیان بود.

فایل مقاله :

• بررسی-دیدگاه-های-تفسیری-عبدالجلیل-قزوینی-در-مواجهه-با-موانع-وحدت-و-هم-گرایی-در-دوران-سلجوقی.pdf

دانش آموخته

• طلعت ده پهلوان کهریزی