تغییرناپذیری خداوند از صفات اصلی باریتعالی و پایه اثبات بسیاری از صفات دیگر است. در متون کلامی نخستین ویژگی مبدأ هستی غیرحادثبودن است که آن را از متغیرنبودن نتیجه گرفتهاند. استدلالهای ممکن بر تغییرناپذیری خداوند را میتوان از طریق صفات ثبوتیه و سلبیه واجبالوجود نشان داد. صفات ثبوتیهای که از طریق آنها تغییرناپذیری واجبالوجود اثبات میشود عبارتاند از اتمیت و اکملیت، وجوب وجود، بسیط الحقیقه، خالقیت، نامحدودیت، اتحاد ذات و صفات، و محرک غیرمتحرکبودن. همچنین صفات سلبیهای که مقدمه براهین تغییرناپذیری واجب قرار میگیرند، عبارتاند از نفی حدوث، نفی حرکت در زمان و مکان، نفی حرکت به سوی شر، نفی کثرت، نفی قوه، نفی ماهیت، نفی سبب داخلی و خارجی و نفی تقسیم و نفی موضوع. فایده تفکیک براهین این است که بر حسب نوع مقدمات بهکاررفته در استدلال، نوع تغییری که از واجب نفی میشود نیز متفاوت خواهد بود. از سوی دیگر در متون الهیاتی، صفاتی همچون علم به متغیرات، اراده، رضا و غضب، نسیان، عشق و لذت، خلقت زمانمند، استجابت دعای بندگان و تکلم، برای واجب نقل شده که با تغییرناپذیری خداند ناسازگار است. پاسخ هر کدام از اشکالات در جای خود بهتفصیل بیان میشود؛ اما پاسخ اجمالی آن است که تغیّر در اضافات است نه در ذات و مقصود از اضافات همان فعل و صفات فعلی اوست که به مخلوقات حادث منتسب است؛ بنابراین مانعی از حدوث تغیّر در فعل و صفات فعلی وی وجود ندارد و از این امور، تغیر در ذات لازم نمیآید.