چکیده

از سال ۱۳۵۷ (۱۹۷۹) كه انقلاب اسلامي ايران به پيروزي رسيد، نظريه پردازان مختلف غرب و شرق درباره آن به تحليل پرداخته اند. در نوع اين تحليلها تلاش شده است تا انقلاب اسلامي ايران در قالب يك يا چند نظريه از نظريات حاكم و رايج در علوم اجتماعي غربي تعريف شود. اين نظريات و تحليلها به رغم تفاوت و تنوعشان از چارچوب چند نظريه كلان، از جمله نظريه بسيج منابع (چارلز تيلي)، توسعه نامتوازن (هانتينگتون)، ساختارگرايي (اسكاچ پل)، محروميت نسبي (تدگار)، شيوه توليد اقتصادي (ماركس) و... خارج نمي شوند. صاحبان اين نظريات، به شدت در تحليل انقلاب اسلامي ايران با مشكل روبرو هستند و ناگزيرند بسياري از مؤلفه هاي چارچوب نظريشان را هنگام تطبيق بر انقلاب اسلامي ناديده انگارند و حتي خلاف آنها را معتقد شوند. كتاب ايران بين دو انقلاب كه با اقتباس از نظريه توسعه نامتوازن هانتينگتون نوشته شده است، از اين قاعده مستثني نيست. نوشتار حاضر، ضمن گزارش مختصر مهمترين ديدگاه هاي نويسنده، به بررسي و نقد و تحليل آن از انقلاب اسلامي ايران مي پردازد

استاد

• احمد رهدار

  عضو هیات علمی گروه مطالعات سیاسی دانشگاه باقرالعلوم علیه السلام