دورۀ فاطمیان(۲۹۷-۵۶۷ ق) از دورههای مهم در زمینۀ شکوفایی تمدن اسلامی است که تاکنون کمتر اندیشمندان و صاحبنظران مسلمان و غیر مسلمان به واکاوی آن پرداختهاند. با وجود آنکه توجه نویسندگان مسلمان و خاورشناسان به حوادث سیاسی این دوره، زوایایی از تاریخ فاطمیان را آشکار نموده، اقدامات فرهنگی و علمی آنان بیشتر در حاشیه مورد توجه قرار گرفته است. خاورشناسان متقدم بیشتر به موضوعات سیاسی این دوره پرداخته و کمتر به جنبههای علمی آن توجه نمودهاند، اما برخی از متأخران مانند هاینس هالم و پل.ای.واکر در دورۀ اخیر با تمرکز بیشتری، به بررسی جنبههای علمی دورۀ فاطمیان نموده و زوایایی از آن را واکاوی کردهاند. اگر چه برخی از خاورشناسان در مورد شکوفایی علمی در این دوره، نظر مثبتی نداشته و یا تردید نمودهاند، در مقابل برخی دیگر با اطمینان از وجود شکوفایی علمی در این دوره سخن به میان آورده و معتقدند شواهد متعددی بر شکوفایی تمدنی این دوره میتوان ارائه نمود. تأسیس مؤسسات علمی برجستهای نظیر الازهر و دارالعلم و تألیف آثار علمی در زمینههای گوناگون به دست دانشمندان برجسته در این دوره، برترین این شواهد به شمار میرود. بررسی دیدگاه خاورشناسان بهمنزلة نگاه بیرونی که این نوشتار در پی آن است، میتواند برای شناسایی جنبههای پرتوان تمدن اسلامی در این دوره ارزشمند باشد.