«مناقشه» ازجمله اساسی ترین شیوه های ارتباطی در جوامع انسانی است كه از دیرباز به اشكال گوناگون متناسب با موقعیت ها و شرایط مختلف تعین منحصر به فردی می یافته است. در ایران، به دلیل میزان مسایل و آسیب ها، شیوه های مواجهه و حل نزاع ها و مناقشات از وجوه ویژه ای برخوردار است. آنچه در این نوشتار مورد توجه است، تبیین شیوه های مذكور در مراحل مواجهه و حل آن با تكیه بر میانجی گیری نسلی است. پس از بررسی ابعاد مفهوم شناختی موضوعات مرتبط با مقاله، نظریات مختلف مطرح شده است. بر اساس مقدمات نظری مذكور، مدلی از پرسش ها به منظور پاسخ گویی به مسایل، طراحی شد. روش اصلی به منظور گردآوری اطلاعات میدانی و تجربی، مصاحبه های عمیق از افراد مختلف ساكن در شهر تهران با توجه به تعلق به نسل های سه گانه ی جوان(۱۵-۲۹سال)، میانسال(۳۰-۴۹سال) و پیر(۵۰ سال به بالا) در دو گروه زنان و مردان بوده است. بیش از چهل و پنج مصاحبه در این زمینه گردآوری شده و مورد ارزیابی قرار گرفته است. بر اساس اطلاعات به دست آمده، تجربیات نسلی نقش تعیین كننده ای در شكل گیری ذهنیت و شیوه ی مواجهه افراد با موقعیت های مناقشه آلود و استراتژی های حل آن داشته است. نسل های جوان، با توجه به شیوه های جامعه پذیری نسلی و ارزش هایی كه به تدریج فرامی گیرند، استراتژی های دفعی تر و تندتر را برمی گزینند. در حالی كه كیفیت مواجهه در نسل های بعدتر با گذشت زمان و كسب تجربیات متنوع تر، منجر به انفعال در حل مناقشات، چشم پوشی یا ساز و كارهای اصلاحی برای از میان رفتن وضعیت مورد مناقشه می شود. «نسل» میانجی در كیفیت مواجهه ایرانیان با مناقشه و شیوه های حل آن، تاثیر دارد.