چکیده

تأویل در عرفان نه به معنای خلاف ظاهر، بلکه به معنای تفسیر باطنی ظواهر قرآنی است، و این هرگز به معنای عدول از ظاهر قرآنی که خود ملاک تأویل است، نمی‌باشد. سرّ چنین تأویل باطنی در تکثر معانی آیات قرآنی نهفته است که بسیار متفاوت از نگاه نسبیت‌گرا در قرائت‌های مختلف از دین می‌باشد. تأویل باطنی و تفسیر عرفانی از آیات در دو مرحله رخ می‌دهد: اول، مرحلهٔ کشف باطن و دوم مرحله تبیین و تفسیر باطن. در مرحله کشف باطن، پاکیزکی درون و در مرحلهٔ تبیین، قدرت و لطافت علمی و عقلانی نقش اصلی را ایفا می‌کند.

استاد

• حبیب الله بابایی

  عضو هیات علمی گروه مطالعات تمدنی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی / رئیس میز مسائل اجتماعی و سیاسی ایران قطب های فکری فرهنگی دفتر تبلیغات