چکیده

مسئله اساسی پژوهش حاضر این است که بیعت در صدر اسلام چه مفهوم و کارکردی دشته و آیا تفاوتی با عصر جاهلیت پیدا کرده است یا خیر؟ و اگر تفاوتی داشته چه بوده است؟ برای پاسخ به این سؤال سه فرضیه مطرح نموده‌ایم که فرضیه اصلی این است که بیعت در عصر جاهلی با مفهوم تأکیدی به کار می رفته است ولی در صدر اسلام با حفظ این معنا کارکرد انشائی نیز داشته است. برای اثبات فرضیه خود، بیعت را در سه فصل بررسی کرده‌ایم که در فصل اول به مفهوم بیعت از جهات مختلف و شرایط ارکان بیعت پرداخته و در فصل دوم و سوم کار ویژه‌های سیاسی بیعت در عصر جاهلیت و نقش بیعت در نظام سیاسی صدر اسلام را مورد تحقیق قرار داده‌ایم. از مجموع مطالب، چنین نتیجه می گیریم که بیعت در عصر جاهلی اغلب کارکرد تأکیدی داشته و کارکرد انشائی آن بسیار اندک بوده است در حالی که در دوره اسلامی با حفظ معنای تأکیدی کارکردی انشائی نیز داشته است. واژگان کلیدی: بیعت - کارکرد تأکیدی - کارکرد انشائی - عصر جاهلیت - دوره صدر اسلام.

دانش آموخته

• حمیدرضا مطهری

استاد راهنما

• داود فیرحی

  استاد گروه علوم سیاسی دانشگاه تهران

استاد مشاور

• سید حسین فلاح زاده

  دانشیار گروه تاریخ و تمدن دانشگاه باقرالعلوم علیه السلام