چکیده

در پژوهش حاضر سؤال اصلی این بود که شیوه مدیریتی امام حسن مجتبی(ع) چیست و تحت تؤثیر چه عناصری شکل گرفته است؟ در پاسخ به این پرسش فرضیه ای مطرح شده که اینگونه است. شیوه مدیریتی امام حسن مجتبی(ع) دارای ابعاد سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، نظامی و اخلاقی بوده و تحت تاثیر مبانی اسلامی و مقتضیات شکل گرفته است. جهت آزمون فرضیه مذکور نوشتار را در یک مقدمه و چهار فصل سازماندهی کردیم. در مقدمه طرح تحقیق ارائه شده است در فصل اول به بررسی مفهوم مدیریت پرداخته که به مدیریت و رهبری جامعه به عنوان یک امر معنوی نگریسته شده است و رهبری جامعه با توجه به مکتبی که در جامعه مورد نظر پذیرفته شده است و با شناخت استعدادهای افراد و تلاش جهت شکوفایی آن استعدادها به اداره آن جامعه می پردازد و جامعه را به استفاد حداکثری از توانمندیهای موجود در آن وادار می نماید و افراد جامعه را با حقوق آنان آشنا کرده و قدرت خود را در خدمت تأمین کامل و همه جانبه آن قرار می دهد. در فصل دوم به تبیین اوضاع و شرایط دوره امامت امام حسن مجتبی(ع) پرداخته و متذکر شدیم که با توجه به شرایط موجود آن دوره چه در چند ماه خلافت آن حضرت و چه در دوره ‎۱۰ ساله امامت ایشان در مدینه امام حسن مجتبی(ع) بهترین تصمیم و عمل را داشته است و اتخاذ فرموده‌اند. در فصل سوم به تبیین مبانی مدیریت سیاسی امام(ع) پرداخته و هم از کلام آن حضرت در این باره و هم از ادله نقلی و عقلی برای اثبات امامت رهبری آن حضرت بهره جستیم. بالاخره در فصل چهارم با توجه به انواع فعالیت های آن حضرت درصدد برآمدیم که شیوه‌های اتخاذی از سوی آن امام(ع) را بیرون بکشیم که البته با توجه به شیوه برخورد سیاسی آن حضرت به عنوان الگویی برای سیاستمداران جامعه و رهبران جامعه می توان بهره جست. به ترتیب درمی یابیم که شیوه مدیریتی امام حسن(ع) داری ابعاد سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، نظامی و اخلاقی بوده و تحت تاثیر مبانی اسلام و مقتضیات زمان شکل گرفته است.

دانش آموخته

• صغری عبدلی

استاد راهنما

• نجف لک زایی

  استاد گروه علوم سیاسی دانشگاه باقرالعلوم، رئیس پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی

استاد مشاور

• منصور میراحمدی چناروئیه

  استاد تمام گروه علوم و اندیشه سیاسی و معاونت فرهنگی و اجتماعی دانشگاه شهید بهشتی ، رئیس پژوهشکده علوم و اندیشه سیاسی