چکیده

دوران حکومت امام علی(ع) سرشار از پستی و بلندیهای بسیاری بود که از جمله آنها می توان به جنگ های سه گانه جمل، صفین و نهروان اشاره کرد. در کنار این اقدامات فیزیکی و نظامی، مخالفان حضرت همواره درصدد انجام یکسری اقدامات تبلیغاتی و فرهنگی علیه حضرت بودند که محدوده زمانی آن تنها دوران حکومت حضرت را در بر نمی گیرد و به پیش از آن نیز برمی گردد که ماجرای سقیفه مهمترین آنهاست. سوالی که ما درصدد آن هستیم این است که مبانی انگیزش این مخالفان در تبلیغ علیه آن حضرت چه بوده و برخورد امام(ع) با انها چگونه و بر چه اساس و انگیزه‌هایی بوده است؟ طبق فرضیه ما، انگیزه و هدف مخالفان برخاسته از فرهنگ جاهلی و ناشی از تمایلات قدرت طلبانه و جاه طلبانه بوده، در حالی که برخورد امام (ع) ناشی از فرهنگ اسلم و با هدف اصلاح جامعه و هدایت خلق صورت پذیرفته است. برای بررسی بیشتر پیرامون فرضیه این رساله، سه فصل را در نظر گرفته شده که در فصل اول واژه تبلیغ را تعریف کرده و برای آن چارچوبی در نظر می گیریم و در فصل دوم به بررسی تبلیغات مخالفان و علل و انگیزه های دخیل در ایجاد آن پرداخته و در این راستا به ساختار فرهنگ اعراب، انگیزه های جاه طلبانه و قدرت طلبانه، عدم تحمل سیاستهای اصلاحی از سوی مخالفان و... اشاره می کنیم. در فصل سوم نیز نحوه برخورد حضرت امام با توطئه گران را بیان خواهیم کرد که این برخورد امام ناشی از تعالیم و دستورات الهی و سیره نبوی و در جهت هدایت خلق بوده است.

دانش آموخته

• اعظم نجفی مقدم

استاد راهنما

• نجف لک زایی

  استاد گروه علوم سیاسی دانشگاه باقرالعلوم، رئیس پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی

استاد مشاور

• منصور میراحمدی چناروئیه

  استاد تمام گروه علوم و اندیشه سیاسی و معاونت فرهنگی و اجتماعی دانشگاه شهید بهشتی ، رئیس پژوهشکده علوم و اندیشه سیاسی