چکیده

یکی از اَشکال جدید انسان مداری (اومانیسم)، انسان مداری مربوط به هیدگر (Heidegger) است. انسان مداری هیدگری دیدگاهی است که در نتیجه نقد دیگر اشکال انسان مداری (به تعبیر هیدگر، متافیزیکی) ظاهر می شود.هيدگر به جايگاه تاريخى انسان مدارى اشاره مى كند و نیز در نظر هيدگر، هر نوع انسان مدارى يا مبتنى بر يك متافيزيك است و يا مبناى يك متافيزيك قرار مى گيرد و هرگونه تعيين و تشخيص ذات و ماهيت انسان، كه بدون پرسشگرى درباره حقيقت وجود، تفسيرى از موجود را پيش فرض مى گيرد، آگاهانه يا ناآگاهانه متافيزيكى است.جان كلام اين است كه در شناسايى و تعيين هويت انسانيتِ انسان ـ به عنوان eksistenc ـ (قيام ظهورى) آنچه دخالت دارد و اساسى است، انسان نيست، بلكه وجود است. انديشه درباره حقيقت و ذات انسان بايد به اين نسبت هاى ساده توجه كند; انديشه بايد سعى كند كه از طريق زبان و دستور زبان سنّتى متافيزيك براى اين نسبت ها واژه اى صحيح بيابد.پس در نظر هيدگر، براى اين كه بتوان ماهيت و ذات انسان را دريافت، بايد در وجود و نسبت آن با انسان به انديشه پرداخت ـ البته نه انديشه عملى و فنى كه در پى نتيجه عملى است.

استاد

• یارعلی کرد فیروزجایی

  استاد گروه فلسفه و کلام دانشگاه باقرالعلوم علیه السلام