چکیده

این مقاله با مشارکت صدیقه شریعتی نگاشته شده و در کنگره بین المللی فرهنگ و اندیشه دینی در سال ۱۳۹۳ در بوشهر به چاپ رسیده است. معاد جسمانی که طبق نصوص دینی، از اصول مسلم اسلام است،، همواره مورد اهتمام متکلمان و فلاسفه بوده است؛ صد المتألهین اولین کسی بود که با پایه گذا ی حکمت متعالیه توانست بر معاد جسمانی، برهان عقلی اقامه کند. یکی از مخالفان ملاصدرا، مرحوم آیت الله میرزا ابوالحسن رفیعی قزوینی است که رأی آقای علی حکیم ا پذیرفته است، و بر رساله سبیل الرشاد حواشی نوشته است. علامه رفیعی قزوینی معتقد است که برای هر چیزی قسطی د وجود و حظی از تحصیل هست که تغییربردار نیست. بنابراین تعلق نفس به بدن ممکن نیست، مگر این که بدن به طور نفس محترمش گشته و با حرکت جوهری و با تحولات و تبدیلات به نفس ملحق گردد.در مقاله حاضر ضمن برر سی دیدگاه صدر المتألهین و علامه رفیعی قزوینی درباره معاد جسمانی، نقاط اشتراک و افتراق آنها تبیین میگردد.

دانش آموخته

• مهری چنگی آشتیانی

  معاون آموزشی و پژوهشی دانشکده شریعتی بمدت هفت سال معاون پژوهش و فناوری دانشکده فنی و حرفه ای دختران دکتر شریعتی