چکیده

مجازی‌شدن همه ساحات زندگی بشری را درنوردیده، بسان بخشی از امر واقع و نه سطحی دومی یا مجازی که بعضا تصور می‌شود؛ بدین اعتبار مجاز در برابر حقیقت نیست، بلکه مرحله‌ای از آن است که در آن واقعیت، تنزل می‌یابد و به نحوی تازه بازتابانده می‌شود که می‌تواند مشتمل بر قبض، بسط، تنزیل و توسعه باشد. با چنین فرضی می‌توان از دو سو به مسائل برآمده از آسیب‌های اجتماعی نگریست: اولی آسیب‌های اجتماعی مجازی‌شدن و دوم مجازی‌شدن آسیب‌‌های اجتماعی. در صورت اول، مساله‌هایی پیش از مجازی‌شدن یا به‌طور کلی وجود نداشته یا مبدع آن سایبر است و در صورت دوم می‌توان باید به‌دنبال نمایش کاربست‌های سو/استفاده از سایبر در بسط و توسعه آسیب‌های اجتماعی بود. این مطالعه با استفاده از دو روش فراتحلیل و پدیدارشناسی، داده‌ها موجود و مشاهدات را گرد‌آوری کرده و تلاش داشته در چهار لایه سایبر (کاربر، محتوا، خدمات و زیرساخت)، مسائل عمیق و سطحی ناشی از مجازی‌شدن آسیب‌های اجتماعی در دو سطح نمادها و ارزش‌ها، مورد مطالعه قرار دهد. و نهایتا راه‌حل‌های سیاستی‌ای را به دو شکل خرد-مساله‌محور و راه‌برد کلان ارائه دهد.

دانش آموخته

• فرشاد مهدی پور

  استادیار و رییس پژوهشکده فرهنگ و مطالعات اجتماعی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی / صاحب امتیاز و مدیر مسوول روزنامه صبح نو