چکیده

در فقه سیاسی شیعه مبتنی بر اصل عدم ولایت حاکمیت منحصر به خدای متعال است و حاکمیت الهی با تشریع قانون وارسال رسل اعمال می گردد اما در عین حال به جهت اینکه حکومت برای اداره امور جامعه و سامان دادن امور مربوط بهانسان ها به وجود می آید، لزوما برای مردم و در خدمت آنهاست. که این حضور مردم در سطح تاسیس قدرت سیاسی وهم درسطح تداوم و ثبات قدرت سیاسی در فقه شیعه پیش بینی شده است. شاید سخنان و سیره عملی امام علی (ع) دلیل بر اینمساله در فقه سیاسی شیعه باشد حضرت امیر (ع) حکومت را پیمانی سه جانبه بین خدا، حاکم و مردم می داند که بر ایناساس این نگرش در پاسخ به دو سوال اساسی حوزه سیاست و حکومت یعنی چه کسی باید حکومت کند و چگونه بایدحکومت کرد با سالم سازی رابطه مردم و حکومت مبتنی بر مشارکت مردم وایجاد همبستگی واعتماد اجتماعی، به عنوانسرمایه ای که از کانو نهای اصلی بروز بی ثباتی و نا امنی سیاسی و اجتماعی است، در نظام اسلامی از میان می رود. این مقاله در کنفرانس ملی رویکردهای نوین علوم انسانی در قرن ۲۱، رشت، دانشگاه امام صادق (ع) پردیس خواهران ارائه شده است.

دانش آموخته

• محمدحسین فتاحیان کلیشادرخی

  عضو هیات علمی گروه معارف اسلامی دانشگاه شهر کرد