چکیده

برخی از آیات قرآن،یا شفاعت را مختص به خداوند تعالی‌ اعلام می‌کنند (مانند سه آیه‌ اول)، یا آن را عمومیت می‌دهند و برای غیر خدا نیز اثبات‌ می‌کنند؛به این شرط که خدا به او اذن داده باشد و به شفاعتش راضی باشد و مانند این‌ها قرآن کریم به تفصیل این عقاید خرافی را مطرح و رد کرده است. این آیات،یا شفاعت را مختص به خداوند تعالی اعلام‌ می‌کنند(مانند سه آیه‌ی اول)،یا آن را عمومیت می‌دهند و برای‌ غیر خدا نیز اثبات می‌کند؛به این شرط که خدا به او(غیر خدا) اذن داده باشد و به شفاعتش راضی باشد و مانند این‌ها. این اجازه دادن مثل همه‌ی امور دیگر در اختیار خداست(له الملک و له الحمد)و آن‌ها می‌توانند به رحمت و عفو و مغفرت خدا تمسک جویند و یکی از بندگان گناهکار و شفیع عاملی از عوامل مربوطه را در عامل دیگری‌ که مثلا موجب عقاب شده است،غلبه می‌دهد تا مورد شفاعت را از ذیل قانونی(مثلا قانون مجازات‌ خطاکار)به ذیل قانون دیگری(مثلا قانون‌ بخشش خطاکار)منتقل کند،نه این‌که رفع و نقض‌ قوانین را مستقیما خواستار شود. از این‌جا معلوم می‌شود که معنای شفاعت و شافعیت،حقیقتا آیاتی که شفاعت را انکار می‌کنند،شفاعت به‌طور مستقل را انکار می‌کنند،و آیاتی که آن را به اثبات‌ می‌رسانند،به نحوی هستند که آن را اصالتا برای‌ خدا اثبات،و برای غیر خدا تنها به شرط اذن و تملیک خدا اثبات می‌کنند؛ پس شفاعت برای غیر خدا هست،اما با اذن خدا در مورد خداوند تعالی صادق است.

فایل مقاله :

• رهنمودهایی-از-تفسیر-المیزان-5-شفاعت-1.pdf

استاد

• حسین سوزنچی

  استاد گروه علوم اجتماعی دانشگاه باقرالعلوم علیه السلام مدیر گروه خانواده دانشگاه باقرالعلوم علیه السلام