چکیده

در برخى از مكتب هاى فلسفى هند، تعاليم قديسان آن مكتب مبتنى است بر اينكه انسان جزء و ذره اى از كلى است كه در آرزوى پيوند با آن است و آن كل نيز جداى از خود او نيست. به عبارت ديگر، خداى هنديان «درونى» است و هستى جهان «توهمى» بيش نيست. آنچه از شارحان اين مكاتب به دست آمده اين است كه خدا و نفسِ انسانِ وارسته، يكى هستند و جهان مادى به وسيله قدرت خلاقه خدا نمود پيدا كرده و استقلال و هستى او، توهمى بيش نيست.

دانش آموخته

• مهدی مسیب زاده