اشتراک دانش دانشگاه باقرالعلوم (ع)
خوددوستی و مقایسه آن با خودگروی
1390,علمی پژوهشی
چکیده
خوددوستي نظريه اي هنجاري (Normative theory) است كه در صدد ارائه اصول اخلاقي بسيار كلي بوده، مبناي اخلاقي براي كليه رفتارهاي انسان محسوب مي شود. از نظر اين نوشتار، آنچه از آموزه هاي اسلام و انديشمندان مسلمان استفاده مي شود، اين است كه همه انسان ها داراي غريزه اي به نام خوددوستي [حب ذات] هستند و رفتارهاي اختياري خود را براساس آن انجام مي دهد. از آنجاكه ذات انسان، پاك و زلال و داراي استعدادها و آرمان هاي معقول و برپايه فطرت الاهي و در راستاي سعادت حقيقي وي سرشته شده است، رفتارهاي مطابق با خوددوستي، خوب است و بايد چنين عمل كرد و رفتارهاي خلاف آن، بد است و نبايد انجام گيرد. نظريه خوددوستي با وجود شباهت ظاهري به «خودگروي اخلاقي» به لحاظ مباني هستي شناختي، انسان شناختي و معرفت شناختي با آن اختلاف جدي دارد و لذا ايرادهايي از قبيل: ناسازگار با رفتارهاي نوع دوستانه، ايثار، مهر مادري، عبادت عارفانه و ... كه بر نظريه «خودگروي اخلاقي» وارد است، در اين نظريه قابل پاسخ گويي است.