چکیده

آفرینش تجلی پروردگار است در جان آدمی، و انسان این تجلی را بدون واسطه می تواند مشاهده و درک کند. تجلی نوعی ارتباط معنوی و حضور عقلانی و عرفانی است که آدمی را به آستانه شناخت و حصول معرفت نزدیک می کند، آنگونه که آدمی می تواند جلوه های الهی را درک کند. تجلی الهی در اندیشه ها به وسیله ی آثار او تحقق می یابد، یعنی این آثار و مخلوقات هستند که زمینه ی آن تجلی را فراهم می کنند. مانند آینه که هرچه صاف تر باشد چهره ی انسان در آن شفاف تر خواهد بود. هرگاه رابطه ی عمیق و حقیقی از سوی آفریده نسبت به آفریدگار صورت گیرد او حضور الهی را در عالم هستی احساس می کند و جلوه های او را می بیند. کلمه ی تجلی که درمتن کلام امام علی علیه السلام آمده است، فصل جدید و جالبی در مباحث خداشناسی باز کرده که در جای جای نهج البلاغه به چشم می خورد. جلوه و تجلی ویژه ی الهی، بالاتر و برتر از آن است که به چشم آید، بلکه در اندیشه ی آدمی ظاهر است و این تجلی مافوق دیدن و استدلال است. این مقاله با مشارکت مریم بحرینی نوشته شده و در چهارمین کنفرانس ملی توانمند سازی جامعه در حوزه علوم انسانی و مطالعات مدیریت، تهران، مرکز توانمندسازی مهارتهای فرهنگی و اجتماعی جامعه، ارائه گردیده است.

دانش آموخته

• زهرا سادات کبیری