چکیده

یکی از مفاهیم اساسی فقه سیاسی شیعه برای جلوگیری از گسـترش مفاسـد و متقـابلا رشد خوبیها، فریضه امر به معروف و نهی از منکر، و وظیفه همگانی مردم در دعـوت بـه خیر است . طی دوره های گذشته فقه سیاسی، این فریضه در بستر فردی معنا شده و حداکثر مصادیق معروف و منکر در حوزه خصوصی مورد اشـاره قـرار گرفتـه اسـت . امـا بـرای فعال سازی ایـن فریضـه در جهـت جلـوگیری از مفاسـد کـلان سیاسـی و اجتمـاعی و بهره برداری از ظرفیت آن برای سالم سازی جامعه ، نیـاز بـه نگرشـی نـوین بـه شـرایط و روش های اجرای این فریضه است . موضوعی که این مقاله در صدد بررسی آن است ، تبیین شرایط مطرح در فقه برای ایـن فریضه ، مشکلات این تبیین برای عملیاتی کردن امر به معروف و نهی از منکر در جامعه ، و نهایتا راه حل پیشنهادی برای تحقق روش مند آن در اجتماع و سیاست است .

فایل مقاله :

• امر-به-معروف-و-نهی-ازم-نکر-در-فقه-سیاسی-شیعه.pdf

دانش آموخته

• سید محسن طباطبایی فر